Na obszarze Żuław Gdańskich, oddalone około 15km od Gdańska, leży wieś Wocławy. Osada powstała już w średniowieczu, gdzie w 1308 roku została nadana przez Władysława Łokietka synom podkomorzego gdańskiego Unisława, podkomorzemu tczewskiemu Janowi i kasztelanowi tczewskiemu Jakubowi, którzy sprzedali ją zakonowi krzyżackiemu. W latach 1310–1454 wieś była we władaniu krzyżackiej komturii gdańskiej. Akt lokacyjny w 1334 roku nadał wielki mistrz Lutern von Braunschweig. Odnowienie przywileju nastąpiło w roku 1384 roku przez wielkiego mistrza Konrada III Zöllner von Rotensteina. Następnie przeszła na własność miasta Gdańska – lata 1454–1793 i 1807–1814. W latach 1793–1807 oraz 1814–1914 była pod zarządem skarbu pruskiego. Pierwotny układ wsi prawdopodobnie owalnicowy, obecnie ulicówka.
Niewątpliwie najciekawszym zabytkiem we wsi jest ruina kościoła parafialnego pw. św. Piotra i Pawła z połowy XIV wieku.
Ruiny gotyckiego kościoła poewangelickiego wzmiankowanego w 1384. Wzniesiony z cegły jako budowla bazylikowa, trójnawowa, z masywną wieżą od zachodu. Kościół zbudowany jako parafia katolicka, która w wyniku reform w XV w. została przejeta przez duchownych protestanckich. Świątynia była również użytkowana przez mennonitów, którzy osiedli na tych zmiemiach przed 1680 rokiem. Mennonici zamieszkujący Wotzlaff należeli do kościoła mennonickiego w Danzig (Gdańsk).
W 1729 w znacznej części zniszczony przez pożar. Odbudowany siedem lat później w skromniejszej postaci, w obrębie dawnej nawy głównej. W tym samym czasie dostawiono górną kondygnację wieży, przykrytą blaszanym hełmem.Podczas II wojny światowej w 1945 spłonął, nie został odbudowany, od tego czasu pozostaje w ruinie i niszczeje. Po spaleniu, obiekt posiadał mury obwodowe w pełnej wysokości i część pięknie zdobionego szczytu schodkowo-sterczynowego. W takiej formie stał jeszcze w latach 80-tych XX wieku.
Do dziś zachowały się części murów obwodowych naw północnej i wschodniej, fragment prezbiterium od południa oraz ściana od zachodu z ostrołukowym portalem wejściowym. Od strony zachodniej relikty schodów tunelowych na wyższą kondygnację.
Na terenie przykościelnym znajdują się dwie płyty nagrobne z XVII wieku przeniesione z posadzki kościoła, a także zadbana, autentyczna stela menonicka z Wróblewa z 1739 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz