Po zakończeniu II wojny światowej do Gdańska napływała ludność z różnych części Polski oraz z kresów. Ludność osiedlała się w różnych częściach miasta, między innymi na Gdańskim Chełmie. Mieszkańcy jednak nie mieli swojego kościoła, przez co na msze święte byli zmuszeni uczęszczać do kościołów w pobliskich dzielnicach (Orunia - pw. św. Ignacego, Śródmieście - pw. Chrystusa Króla, Emaus - pw. św. Franciszka z Asyżu). W związku z tym, że Chełm leży na wzniesieniu, zimą dojście do kościołów w innych dzielnicach było utrudnione. Mieszkańcy zwracali się do władz kościelnych z prośbą o utworzenie parafii na Chełmie. W czerwcu 1947 roku księżą pallotyni otrzymali zgodę na Zarządu Miejskiego na remont i adaptację zniszczonej kaplicy cmentarnej na starym cmentarzu katolickim przy ulicy Obrońców Londynu (dzisiejszej ul. Wronki). Co niedzielę była odprawiana tam jedna msza święta.
Nazwa parafii jest związana właśnie z cmentarną kaplicą. Podczas oględzin, w zalanych podziemiach, znaleziono trzymetrowy dębowy krzyż z wyrzeźbioną w drewnie figurą Jezusa. Znaleziony krzyż pochodził z kaplicy Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Do dziś nie wiadomo w jaki sposób krzyż dostał się na Chełm. Mieszkańcy Nowego Portu żądali zwrotu krzyża, twierdząć, że przed wojną znajdował się na terenie parafii pw. św. Jadwigi z Nowego Portu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz